Përktheu nga origjinali Arb Elo
I
Batica e radhës ia fshin shtegut në vat vazhdën,
dhe tërëçka nis të bëhet njëlloj anekënd;
porse ishulli i vogël tutje, atje përjashta
i ka të mbyllur sytë; prita u merr mendtë
banorëve, se në një gjumë lindin banorët e tij
e ngatërrojnë shumë botë brenda n’atë gjumë
teksa heshtin; se rrallë flasin ata, ata s’flasin shumë,
dhe porsi epitaf e kanë secilën fjali
për diç’ të nxjerrë në breg, të panjohur, diçka
që nuk merret vesh nga vjen e pse është aty.
Dhe kështu është gjithçka u shkruhet ndër sy
qysh prej fëmijërisë: diçka që s’ka të bëjë me ta,
diçka që s’pyet për asgjë, diç’ si dërgesë, diçka
e madhe, që ua shton edhe më vetminë atyre.
II
Si të shtrihej në ndonjë rrethore krateri
në ndonjë hënë: çdo shtëpi përreth ka pritë,
dhe njësoj të veshur kopshtet, njëri si tjetri
ngjeshur e krehur si jetimë njësoj të gjithë
prej asaj stuhie, që aq rreptë i rrit e i mëson
dhe me ditë të tëra i frikëson ligsht me dekë.
Atëherë rrinë në shtëpi brenda dhe shikojnë
gjërat e çuditshme në pasqyra të varura keq
që vihen mbi komodina. Dhe njëri nga bijtë
del në mbrëmje para derës, fizarmonikës i bie
e i nxjerr një tingëllimë të butë porsi një e qarë;
ashtu siç e ka dëgjuar atë në një port të huaj -.
E tutje nis e merr njëra nga delet trajtë, pothuaj
kërcënuese, e madhe fort, mbi pritën e parë.
III
Pranë është veç brendia; gjithçka tjetër larg. Paq
është e zënë ngushtë ajo brendi, e rrëmbushur plot
përditë me gjithçka dhe e papërshkrueshme dot.
Ishulli është porsi një yll fort i vogël, i vogël aq
sa hapësira nuk e vë re dhe e shkatërron pa zë
në të qenit e vet pa vetëdije e frikshme, e pamatë
e kështu ai, pa iu vënë veshi, i pandrirë, nëpër të
fillikat
që e gjitha kjo të marrë sidoqoftë një herë fund
rreket të ecë, i errët, në një orbitë të stisur vetë
rreket verbërisht, në planin për kometa e planete,
diej e sisteme, pa u marrë parasysh e asgjëkund.
Paris, 23 korrik – 20 gusht 1907
