Para dy javësh u botua një tregim i Irwin Shaw në faqet e ExLibris, për të cilin mora shumë përgëzime -për përkthimin dhe zgjedhjen. Disa prej komentuesve më sugjeronin të përktheja një tjetër tregim të po këtij autori – zgjodha të përkthej tregimin e mëposhtëm, tregim i cili më ka pëlqyer që nga leximet e mia të hershme, gati gjysëm shekulli më parë.-
Rudolf Marku
Ishte e shtunë, mbrëmje, dhe njerëzit vazhdonin të vrisnin njëri-tjetrin çdo orë në ekranin e vogël. Policët qëlloheshin në krye të detyrës, gangsterët hidheshin nga çatitë, dhe një zonjë e moshuar helmohej ngadalë për shkak të perlave të saj, ndërsa vrasësi vihej përpara drejtësisë nga një kompani cigaresh pas një sërë diskutimesh të gjata në zyrën e një detektivi privat. Aktorë të guximshëm dhe të paarmatosur hidheshin mbi kriminelë që mbanin pistoleta 45, dhe vajzat naive shpëtoheshin nga vdekja me thikë, falë ndërhyrjes së shpejtë të djemve simpatikë dhe guximtarë.
Pjetri rrinte ulur në karrigen e madhe përpara ekranit, me këmbët sipër krahut anësor të karriges, duke ngrënë rrush. Nëna e tij nuk ishte në shtëpi, prandaj ai i hante edhe bërthamat, teksa shikonte me vëmendje dhunën që zhvillohej përpara tij. Kur nëna ishte në shtëpi, frika nga apendisiti qëndronte pezull në ajër dhe ajo bënte kujdes që çdo bërthamë të nxirrej dhe të vendosej në një tabaka cigaresh. Gjithashtu, nëse ajo do të ishte aty, do të kishte dhënë dhe ca leksione të vogla, të mërzitshme për cilësinë e argëtimit në televizion për të rinjtë dhe ndërhyrje të shpejta me nerva në butonat e televizorit për të gjetur diçka që përcaktohej vagullt si edukative. Ndodhej i vetëm, në mënyrën më të guximshme i pagjumë, në orën njëmbëdhjetë të natës, Pjetri shtypte bërthamat mes dhëmbëve, duke shijuar zhurmën e pasjellshme dhe vetminë e lirë të shtëpisë bosh.
Gjatë reklamave televizive, Pjetri i mbyllte sytë dhe imagjinonte veten duke ju hedhur shishe burrave të mëdhenj, të paqethur, që mbanin pistoleta dhe që ecnin ngadalë lart një shkallë të errët drejt derës pas së cilës të gjithë e dinin se shefi ishte duke pritur. Fryrja e këllëfit të armës nën xhaketën e tij prej fanelate ishte e pashmangeshme.
Pjetri ishte trembëdhjetë vjeç. Në klasën e tij kishte edhe tre djem të tjerë me të njëjtin emër, dhe mësuesi i historisë, që mendonte se ishte njeri me humor, i quante ata Pjetri Një, Pjeter Dy (ky që po hante rrush, me gjithë bërthama), Pjetri Tre dhe Pjetri i Madh. Pjetri i Madh ishte, sigurisht, djali më i vogël në klasë. Ai peshonte vetëm njëzet e tetë kilogramë, mbante syze dhe në lojëra gjithmonë zgjidhej i fundit. Klasa qeshte gjithmonë kur mësuesi i historisë i thërriste “Pjetri i Madh”, dhe Pjetri Dy qeshte bashkë me ta, edhe pse në të vërtetë nuk i dukej edhe aq qesharake
Dy javë më parë ai e kishte ndihmuar Pjetrin e Madh , dhe tani ata ishin, si me thanë, shokë. Të gjithë Pjetrat ishin, si me thanë, shokë, për shkak të atij mësuesi të historisë që bënte si komedian. Nuk ishin shokë të vërtetë, por kishin diçka së bashku, diçka që djemtë e tjerë nuk e kishin. Jo se u pëlqente kjo gjë, por ja që kështu kishte ndodhur, dhe kjo i bënte përgjegjës për njëri-tjetrin. Që dy javë më parë, kur Çarli Blejsdell, që peshonte pesëdhjetë e pesë kilogramë, ia mori kapelën Pjetrit të Madh gjatë pushimit dhe filloi të bënte budallain me të, dhe, kur Pjetri i Madh dukej sikur do të shpërthente në lot, ai, Pjetri Dy, ia rrembeu kapelën dhe ia ktheu mbrapsht te zotit, duke iu përball Blejsdellit. Sigurisht që pati një sherr, dhe Pjetri mendoi se do të ishte rrahja e tretë për atë semestër, por ndodhi diçka e mrekullueshme. Në mes të sherrit, pikërisht kur Pjetri shpresonte që të shfaqej ndonjë nga mësuesit (që, çuditërisht, shfaqeshin gjithmonë kur nuk të duheshin), Blejsdelli lëshoi një
goditje të fortë. Pjetri u përkul dhe Blejsdelli e qëlloi në majë të kokës dhe theu krahun. Kuptohej menjëherë që e kishte thyer krahun, sepse ra përdhe duke bërtitur, dhe krahu i varej si një fill. Valteri, mësuesi i edukatës fizike, më në fund u shfaq dhe e mori Blejsdellin duke bërtitur gjithë kohën, dhe Pjetri i Madh u afrua dhe i tha me admirim: “Garip, një gjë duhet ta pranosh e ke kokën gur!” Blejsdelli mungoi në shkollë dy ditë, dhe ende e mbante krahun në fashe, dhe sa herë që përjashtohej nga shkrimi në dërrasën e zezë për shkak të dorës së thyer, Pjetrit i vinte një ndjesi e ngrohtë në gjithë trupin. Pjetri i Madh rrinte vazhdimisht pranë tij, i bënte punë të vogla dhe i blinte lëngje, sepse prindërit e Pjetrit të Madh ishin të divorcuar dhe i jepnin gjithë paratë që donte, për t’ia bërë qejfin. Por gjëja më e mirë ishte ndjesia që kishte pas sherrit. Ishte njësoj si ajo që ndoshta ndjenin njerëzit në televizor pasi hynin në një dhomë plot me armiq dhe dilnin prej saj me vajzën, ose me dokumentet, ose me të dyshuarin, duke lënë pas kufoma dhe shkatërrim.
Blejsdelli peshonte pesëdhjetë e pesë kilogramë, por kjo nuk e kishte ndalur Pjetrin, ashtu siç asnjëherë fakti që spiunët kishin nga dy armë nuk i ndalte njerëzit e FBI-së në ekran. Ata e shihnin çfarë kishin për të bërë dhe thjesht e bënin. Kaq. Pjetri nuk dinte ta përkufizonte vetë, por për herë të parë në jetën e tij ndjeu vetëbesim dhe krenari të vetëdijshme për veten.
“Le të vijnë,” murmuriti nëpër dhëmbë, duke përtypur bërthamat e rrushit dhe duke parë televizorin me sytë e ngushtuar, “veç le të vijnë.”
Ai ndiente se kur të rritej, do të bëhej një njeri i rrezikshëm, por një i tillë tek i cili të dobëtit dhe ata që ndiqeshin padrejtësisht mund të kthenin sytë për siguri. Ishte i bindur se do të bëhej një e nëntëdhjetë e dy centimetra i gjatë, sepse babai i tij ishte po aq i gjatë, edhe të gjithë xhaxhallarët e tij, dhe kjo do ta ndihmonte. Por do t’i duhej të zhvillonte krahët. Ishin thjesht shumë të hollë. Fundja, nuk mund të shpresoje gjithmonë që njerëzit të thyenin kockat mbi kokën tënde. Kishte një muaj që bënte pompa çdo mëngjes dhe mbrëmje. Deri tani mund të bënte vetëm pesë e gjysmë përnjëherë, por do të vazhdonte derisa t’i kishte krahët si shufra çeliku. Krahet e tillë mund të bënin vërtet ndryshimin midis jetës dhe vdekjes më vonë, kur do të duhej të hidhje veten poshtë një arme dhe të çarmatoste dikë. Duhej të kishe edhe reflekse të shpejta, sigurisht, dhe të ishe në gjendje të mashtroje me sytë e tu në drejtimin tjetër para momentit vendimtar. Dhe, më e rëndësishmja nga të gjitha, sado i madh të ishte rreziku, duhet të ishe pa frikë. Një çast hezitimi dhe të priste morgu. Por tani, pas betejës për kapelën e Pjetrit të Madh, nuk shqetësohej më për atë pjesë pjesën e pa-frikës. Nga tani e tutje, do të merrej vetëm me çështje teknike.
Nëpër kanale filluan të shfaqeshin komedianë, duke qeshur me dhëmbët zbuluar, dhe Pjetri shkoi në kuzhinë dhe mori një tjetër vilë rrushi dhe dy mandarina nga frigoriferi. Nuk e ndezi dritën në kuzhinë, dhe ishte e çuditshme se sa misterioze mund të dukej një kuzhinë rreth mesnate kur nuk ishte askush tjetër në shtëpi, dhe kishte vetëm dritën e frigoriferit të hapur, që hidhte hije nga shishet e qumështit mbi linoleumin e dyshemesë. Deri vonë nuk e kishte pëlqyer shumë errësirën dhe gjithmonë ndizte dritat kudo që shkonte, por duhej të praktikoje të jesh pa frikë, ashtu si për çdo gjë tjetër.
I hëngri dy mandarinat duke qëndruar në errësirë në kuzhinë, thjesht për praktikë. Pastaj u kthye në dhomën e ndenjës, duke mbajtur vilen e rrushit. Komedianët ishin ende në ekran dhe ende qeshnin. Ai nisi të luante me butonat e televizorit, por në të gjitha kanalet burrat mbanin kapele qesharake, qeshnin dhe bënin shaka për taksat e të ardhurave. Po qe se e ema nuk do ta kishte bërë të premtonte që do flinte në orën dhjetë, do ta kishte fikur televizorin dhe do kishte shkuar në shtrat. Vendosi të mos e humbte kohën dhe u shtri përtokë për të bërë pompa, duke u përpjekur të mbante gjunjët drejt. Ishte tek e katërta dhe po ngadalësohej kur dëgjoi britmën. Ndaloi në mes të një pompe dhe priti, për t’u siguruar. Britma u dëgjua sërish. Ishte një grua dhe ishte britëm shumë e fortë. Ai ngriti kokën drejt televizorit. Aty ishte një burrë që fliste për dyllin e dyshemeve, me mustaqe dhe shumë dhëmbë, dhe ishte e qartë që ai nuk po bërtiste.
Hera tjetër që u dëgjua britma, pati edhe rënkime dhe të folura në fund të tyre, dhe tingulli i grushteve që rrihnin derën e përparme. Pjetri u ngrit dhe e fik televizorin, për t’u siguruar që tingujt që dëgjonte nuk po transmetoheshin nga aty. Trokitja në derë filloi përsëri dhe një zë gruaje bërtiti “Të lutem, të lutem, të lutem…” dhe nuk kishte më dyshim për këtë.
Pjetri hodhi një sy përreth në dhomën bosh. Tri llamba ishin ndezur dhe dhoma ishte e ndritshme dhe e ngrohtë, dhe drita reflektohej në vilen e rrushit që mbante në dorë dhe mbi xhamin e pikturës së varkave në Cape Cod, që tezja Martha e kishte pikturuar vitin që kishte qenë atje. Televizori qëndronte në qoshe, si një sy i madh i verbër, tani që ishte i fikur. Jastëkët e karriges së butë ku ai kishte qëndruar për të parë programet ishin shtypur dhe ai e dinte që nëna e tij do të vinte dhe do t’i rregullonte para se të flinte, dhe e gjithë dhoma dukej si një vend ku ishte e pamundur të dëgjoje një grua duke bërtitur në mesnatë dhe duke goditur derën me grushte dhe duke bërtitur “Të lutem, të lutem, të lutem…”
Gruaja tek dera bërtiti, “Vrasje, vrasje, po më vret!” dhe për herë të parë Pjetri u ndje keq që prindërit e tij kishin dalë atë natë.
“Hape derën,” bërtiti gruaja. “Të lutem, të lutem hape derën.” Tani ishte e qartë se “të lutem” nuk e thoshte thjesht nga mirësjellja.
Pjetri hodhi një vështrim të shqetësuar përreth. Dhoma, me të gjitha dritat e saj, dukej e çuditshme dhe kishte hije pas çdo gjëje. Pastaj gruaja bërtiti përsëri, thjesht një britmë pa fjalë këtë here… Filloi të ecte ngadalë drejt derës së përparme. Në korridor ishte një pasqyrë e gjatë dhe ai pa veten mirë. Krahët iu duken shumë të hollë
Gruaja filloi të trokiste përsëri me grusht në derën kryesore dhe Pjetr-i e vështroi me kujdes. Ishte një derë e madhe çeliku, por po dridhej lehtë, sikur dikush me një makinë po punonte mbi të. Për herë të parë ai dëgjoi një zë tjetër. Ishte një zë burri, vetëm se nuk tingëllonte tamam si zë burri. Tingëllonte si një kafshë në një shpellë, që gërhiste dhe po vendoste të bënte diçka të paarsyeshme. Në të gjitha skenat me kërcënim dhe dhunë në televizor, Pjetri nuk kishte dëgjuar kurrë një gjë të tillë. U afrua ngadalë drejt derës, duke u ndjerë si atëherë kur kishte kaluar gripin, duke kujtuar sa të dobëta i dukeshin krahët në pasqyrë, dhe duke u penduar që kishte vendosur të ishte pa frikë.
O Zot! bërtiti gruaja. O Zot, mos e bëj!
Pastaj pati disa goditje të tjera dhe ai tingulli i ulët kafshëror i bishës në shpellë që nuk e dëgjon kurrë në televizor, dhe ai hapi derën me një tërheqje.
Zonja Çalmers ishte aty në koridor, në gjunjë, përballë tij, dhe pas saj Zoti Çalmers qëndronte i mbështetur pas murit, me derën e apartamentit të tyre të hapur pas shpine. Zoti Çalmers po nxirrte atë tingull të çuditshëm dhe kishte një armë në dorë, duke e drejtuar atë nga Zonja Çalmers.
Koridori ishte i vogël dhe kishte atë që nëna e Pjetrit e quante letër-muri në stilin Amerikan i Hershëm dhe një llambë prej bronzi. Kishte vetëm dy dyer që hapeshin në koridor, dhe familja Çalmers kishin një tapet përpara derës së tyre ku shkruhej “Mirësevini”. Çalmers ishin në mesin e të tridhjetave dhe nëna e Pjetrit gjithmonë thoshte për ta: «Një gjë është e sigurt për fqinjët tanë, se janë të qetë.» Ajo gjithashtu thoshte që Zonja Çalmers shpenzonte shumë para për pamjen e saj.
Zonja Çalmers ishte paksa e shëndoshë, flokët i kishte bionde të bukura dhe fytyrën të butë e rozë, dhe gjithmonë dukej sikur sapo kishte dalë nga salloni i bukurisë. Ajo gjithmonë i thoshte Pjetr-it në ashensor me një zë të butë, sikur gati do të qeshte: «Ua, po bëhesh një djalë i madh.» Duhej ta kishte thënë këtë të paktën pesëdhjetë herë. Ajo gjithmonë mbante një aromë të fortë parfumi.
Zoti Çalmers mbante syze pince-nez pothuajse gjithmonë, ishte duke u tullacuar dhe punonte deri vonë në zyrë shumë mbrëmje të javës. Kur e takonte Pjetr-in në ashensor, thoshte: «Po ftohet,» ose «Po ngrohet,» dhe kaq, kështu që Pjetri nuk kishte ndonjë mendim për të, përveçse se dukej si drejtor shkolle.
Por tani Zonja Çalmers ishte në gjunjë në koridor dhe fustani i ishte shqyer, po qante dhe kishte vija të zeza në faqe dhe nuk dukej si të kishte dalë nga salloni i bukurisë. Dhe Zoti Çalmers nuk kishte xhaketë, nuk kishte syzet, flokët që i kishin mbetur ishin të çrregullta, dhe po mbështetej pas letrës së murit ndërsa nxirrte këtë tingull kafshëror, me një pistoletë të madhe, të rëndë në dorë, dhe e drejtonte direkt nga Zonja Çalmers.
-Më fut brenda shtepise,-bërtiti Zonja Çalmers, ende në gjunjë. -Duhet të më futësh ne shtëpi!! Ai do të më vrasë! Të lutem.
-Zonja Çalmers… filloi Pjetri. Zëri i tingëllonte sikur po përpiqej të fliste nën ujë, dhe ishte shumë e vështirë të shqiptonte “s”-në në fund të emrit të saj. Ai shtriu duart pa siguri përpara vetes, sikur priste që dikush t’i hidhte diçka.
-Hyr brenda, ti!- tha Zoti Çalmers.
Pjetri e shikoi Zotin Çalmers. Ai ishte vetëm pesë hapa larg dhe, pa size, po i gurdulloste sytë. Pjetri bëri një lëvizje me sytë, ose të paktën, më vonë ai kujtonte që kishte bërë një lëvizje të tillë. Zoti Çalmers nuk bëri asgjë. Thjesht qëndroi aty, me pistoletën të drejtuar, disi, sipas Pjetrit, njëkohësisht edhe nga Zonja Çalmers, ashtu edhe nga ai vetë. Pesë hapa ishin një distancë e gjatë, shumë e gjatë.
«Natën e mirë», tha Pjetri dhe e mbylli derën.
Nga ana tjetër e derës u dëgjua vetëm një vajtim i vetëm, dhe pastaj asgjë.
Pjetri hyri brenda dhe e ktheu vilen e rrushit në frigorifer, duke ndezur dritën kur hyri në kuzhinë dhe duke e lënë të ndezur kur doli. Pastaj u kthye në sallon dhe mori kërcellet e tufës së parë të rrushit dhe i hodhi në oxhak, sepse përndryshe nëna e tij do t’i vërente, do të kërkonte bërthamat dhe nuk do t’i gjente, dhe të nesërmen do t’i jepte katër lugë gjelle me qumësht magnezi.
Pastaj, duke lënë dritat e ndezura në sallon, edhe pse e dinte çfarë do të thoshte nëna e tij për këtë kur të kthehej në shtëpi, ai shkoi në dhomën e vet dhe u fut shpejt në shtrat. Priste të dëgjonte krisma armësh. Kishte dy ose tre zhurma që mund të kishin qenë krisma, por në qytet ishte e vështirë të kuptoje se çfarë ishin.
Ishte ende zgjuar kur prindërit e tij u kthyen në shtëpi. Dëgjoi zërin e nënës së tij, dhe nga mënyra si tingëllonte, e kuptoi që po ankohej për dritat e ndezura në sallon dhe kuzhinë, por bëri sikur flinte kur ajo hyri në dhomë për ta parë. Nuk donte të niste një bisedë me nënën për Çalmers, sepse ajo do ta pyeste se kur kishte ndodhur dhe do të donte të dinte çfarë po bënte ai zgjuar në mesnatë.
Vazhdoi të dëgjonte për krisma për një kohë të gjatë, dhe nën batanije ndjeu se u nxe dhe u djersit, pastaj u ftoh shumë. Dëgjoi disa zhurma të mprehta, të paqarta gjatë natës së qetë, por asgjë që mund të thuhej me siguri; dhe pas një farë kohe ra në gjumë.
Në mëngjes, Pjetri u ngrit herët nga shtrati, u vesh shpejt dhe doli nga apartamenti pa i zgjuar prindërit. Koridori jashtë dukej njësoj si gjithmonë, me llambën prej bronzi dhe letër-murin me lule dhe tapetin e derës së Çalmers -ëve me mbishkrimin “Mirësevini”. Nuk kishte trupa dhe as gjak. Ndonjëherë, kur Zonja Çalmers qëndronte aty duke pritur ashensorin, mund të ndjeje aromën e parfumit të saj për shumë kohë pas saj. Por tani nuk kishte asnjë aromë parfumi, vetëm aroma e zakonshme e pluhurit në një pallat banimi.
Pjetri vështroi derën e Çalmersëve me nervozizëm, ndërsa priste që të ngjitej ashensori, por ai nuk u hap dhe asnjë zë nuk doli prej tij.
Sam-i, burri që e drejtonte ashensorin dhe i cili gjithsesi nuk e pëlqente Pjetrin, vetëm mërmëriti kur ai hyri në ashensor, dhe Pjetri vendosi të mos e pyeste per asgjë. Doli në rrugën e ftohtë dhe të ndritshme të mëngjesit të së dielës, duke pritur të shihte makinën e morgut përpara derës, ose të paktën dy a tri makina policie që patrullonin. Por aty ishte vetëm një grua e përgjumur me pantallona sportive që i bënte shëtitje një qeni boxer, dhe një burrë me jakën e xhaketës të ngritur që nxitonte nga cepi i rrugës me gazetat nën sqetull.
Pjetri kaloi në anën tjetër të rrugës dhe shikoi lart, nga kati i gjashtë, nga dritaret e apartamentit të Çalmersëve. Perdet veneciane ishin tërhequr në çdo dhomë dhe të gjitha dritaret ishin të mbyllura.
Një polic po ecte në anën tjetër të rrugës, i rëndë, i veshur me uniformë blu dhe me qëllim të qartë në ecjen e tij, dhe për një moment Pjetri ndjeu si të ishte afër arrestimit. Por polici vazhdoi drejt bulevardit, ktheu në cep dhe u zhduk, dhe Pjetri i tha vetes: «Ata kurrë nuk dinë gjë.»
Eci lart e poshtë në rrugë, fillimisht në një anë, pastaj në tjetrën, duke pritur, megjithëse nuk ishte e qartë se çfarë po priste. Pa një dorë që doli nga perdet në dhomën e prindërve të tij dhe mbylli dritaren me një përplasje, dhe e dinte që duhej të ngjitej shpejt lart me një justifikim të mirë përse kishte dalë, por nuk mund t’u dilte përballë atyre atë mëngjes, dhe do të shpikte një justifikim më vonë. Ndoshta do të thoshte që kishte shkuar në muze, megjithëse dyshonte që nëna e tij do ta besonte.
Pasi kishte vëzhguar rrugën për gati dy orë dhe pikërisht kur po afrohej te hyrja e ndërtesës së tij, dera u hap dhe zoti dhe zonja Çalmers dolën jashtë. Ai kishte vënë syzet pince-nez dhe një kapele ngjyrë gri të errët, dhe zonja Çalmers kishte veshur pallton e saj prej gëzofi dhe një kapele të kuqe me pendë mbi të. Zoti Çalmers po e mbante derën hapur me mirësjellje për gruan e tij, dhe ajo dukej, teksa dilte nga dera, sikur sapo kishte dalë nga salloni i bukurisë.
“Mirëmëngjes,” tha zoti Çalmers, ndërsa i kapi krahun gruas së tij dhe nisën të ecin përpara, duke kaluar pranë Pjetrit.
“Mirëmëngjes, Pjeter,” tha zonja Çalmers me zërin e saj të butë, duke i buzëqeshur. “A nuk është një ditë e bukur sot?”
“Mirëmëngjes,” tha Pjeter, dhe u habit që fjala i doli dhe tingëlloi si një “mirëmëngjes” i vërtetë.
Çalmers ecën poshtë rrugës në drejtim të Madison Avenue, dy të martuar, krah për krah, duke shkuar në kishë ose në një hotel të madh për mëngjesin e së dielës. Pjetri i shikoi, i turpëruar. I vinte turp për zonjën Çalmers, që kishte qenë ashtu siç kishte qene natën e kaluar – në gjunjë, duke bërtitur dhe aq e frikësuar. I vinte turp për zotin Çalmers që kishte bërë atë zhurmë që nuk i ngjante zhurmës së një qenieje njerëzore dhe që kishte kërcënuar se do ta vriste gruan e tij dhe nuk e kishte bërë. Dhe i vinte turp për veten që kishte qenë i patrembur kur hapi derën, por nuk kishte qenë më i patrembur dhjetë sekonda më vonë, kur zoti Çalmers ndodhej pesë hapa larg me armë në dorë. I vinte turp që nuk e kishte strehuar zonjën Çalmers në apartamentin e vet. Por më shumë se gjithçka, i vinte turp sepse të gjithë i kishin thënë mirëmëngjes njëri-tjetrit dhe Çalmersët po ecnin qetësisht së bashku, krah për krah, në diellin me erë, drejt Madison Avenue.
Ishte pothuajse ora njëmbëdhjetë kur Pjetri u kthye në apartament, por prindërit e tij kishin fjetur përsëri. Në orën njëmbëdhjetë kishte një program mjaft të mirë, për kundërspiunazhin në Azi, dhe ai e hapi automatikisht, ndërsa po hante një portokall. Ishte mjaft emocionuese, por pastaj erdhi një pjesë ku një oriental mbante një bombë që tik-tikonte në dorë në një dhomë plot me amerikanë, dhe Pjetri e kuptoi çfarë do të ndodhte. Heroi, që ishte i patrembur dhe vinte nga Kalifornia, po fillonte të bënte një mashtrim me lëvizjen e syve, dhe Pjetri u shtri dhe e mbylli televizorin .
Duke mbyllur pak sytë, Pjetri e shikoi ekranin e verbër për një moment. Ah, mendoi ai me një mosbesim të menjëhershëm dhe të përhershëm, pas asaj nate në të cilën kishte përballuar botën e të rriturve – të pakuptueshme,të paturp dhe të armatosur – dhe kishte dështuar ta çarmatoste, ah, le ta mbajnë këtë histori për vete , sepse është për kalamaj.
