E lashtë marrëdhënia e njeriut me hënën. E internuara, Jeta Flaga Çeno, mori një qiri të papërdorur. E kishte futur në kutinë e drunjtë, dhuratë nga e ëma. E mbante poshtë shtratit. E ndezi. Nisi të lutej:
– O Perëndi, ruaj fëmijët e mi! Po i lë në dorën tënde…!
Jashtë errësirë e thellë. Hëna e fshehur midis tokës e diellit dëgjonte dëshirat e gruas së re e të bukur.
– Më jep forcë! Ta rigjej… dhe më rimbush me energjinë tënde, hënë e re! Udhën shpirtërore…
E ëma e kishte mësuar: “Hëna e Re është koha kur duhet të thuash qëllimet dhe të mbjellësh dëshirat…”. Mbaroi lutjen, ngriti jastëkun, futi dorën tek e çara e dyshekut prej kashte dhe nxori një bllok të vogël shënimesh. Shkroi në krye të faqes: “Kështu do të bëhet”. Poshtë saj vuri dëshirat me radhë. Një lot u shkëput e ra mbi shkrim. E la të përhapej. Germat u ndriçuan. Kaloi poshtë lëmshin e mbledhur në grykë dhe fshehu bllokun në kashtë. Nisi të zhvishej.
Dy policë, njëri te dera e apartamentit dhe tjetri pranë kamionit me karroceri të hapur, që kishte ndaluar në anën e ndërtesës, ndiqnin çdo lëvizje; babanë e moshuar dhe vëllain, djalë i ri, që ngarkonin ato pak orendi të lejuara për t’u marrë me vete. Përreth sehirxhinj. Mëhalla ishte ndarë në dy pjesë. Ata që gëzonin, qëndronin pranë kamionit dhe flisnin me zë të lartë, të dallueshëm. Të tjerët, që mendonin se mund t’u vinte radha, vëzhgonin nga larg të drithëruar.
– Ç’e mban akoma këtë?! – vëllai mbërtheu stemën në jakën e xhaketës: 40-vjet anëtar partie. Neroni ua kishte dhuruar vetë një grupi besnikësh.
– Mos bir, se të panë! – plaku rregulloi jakën.- Të fusin brenda. Të kalbesh…
Operativi i zonës, mesoburrë, i ngjeshur, me vetulla të trasha, sy të zinj e kostum të dalë boje ngjyrë gri, afroi kokën të dëgjonte. Zbardhi dhëmbët e ngrënë. Ato të qenit s‘kishin luajtur nga vendi. Të mëdhenj, me majë, gati për të shqyer viktimën e radhës. “Lutu, lutu…”, foli me vete. Hëna e Re kishte përcaktuar projektin e ri për kostumgriun. Kënaqësinë fizike. Dëshirën… Astrologët thonë se Hëna e Re është e lidhur me trupin, emocionet. Sjell gëzim e përmbushje. Përdoreni këtë kohë për rindezje, për të arritur qëllimin. “Bukuri hëne ke…”. Ngriti plastmasën e zhubrosur, sere, kapur me gozhdë, që mbulonte kornizën e dritares pa xham. Drita e qiririt luante mes bukurive trupore. E internuara po bëhej gati për të fjetur. Magjia stimuloi kostumgriun. Sjellja seksuale, fokusi i jetës tij. Varësia ndaj seksit e kishte çrregulluar mendërisht. Lëvizjet kimike në tru… Ngriti plastmasën… Priti. Skllaven moderne, të lodhur nga puna e rëndë, e zuri gjumi menjëherë. Kërrusur, sikur të ishte në transhe lufte, u afrua te porta. Kasollja, vendi ku dikur kishin mbajtur viçat, kundërmonte ende erë bajgë. Njeriu-kafshë u ndez edhe më shumë. Mbërtheu dorezën. Dera kërciti, por nuk u hap. Filloi të ushtrojë forcë. E shkundi. Shau pa zë. Hodhi sytë përreth. Errësirë. Heshtje. “Ta ndreq unë… nuk më shpëton…”. E tërhoqi… Pranë derës flinte babai. Për shtrojë, hasër të vjetër, vende-vende e shthurur. Nxori nga poshtë saj pistoletën: relikte e mbetur nga koha e luftës. E lidhte kujtimi i vëllait të vrarë me të. E mbushi. Kostumgriu u kthye te dritarja.
– T’i hodha trutë në erë, horr! – plaku mori shenjë. Hoqi siguresën. Hija ia krisi vrapit.
– Mos qëllo, i marrë, mos qëllo! – thërriste, ndërsa zhdukej në errësirën pa fund.
Pa u gdhirë, e bija u nis për në punë. Hapnin kanale kulluese. Një orë në këmbë larg kasolles. Te dera puthi babanë në ballë. Ai bënte sikur flinte. Pasi u sigurua që nuk e shihte njeri, i moshuari mori lopatën dhe hapi një gropë të vogël prapa kasolles. Brenda vuri pistoletën. Duke sheshuar dheun me duar, shante veten që kishte qenë në anën e tyre.
Në mesditë e “vizituan” tre përfaqësues të pushtetit popullor. I plotfuqishmi, pa e pyetur, urdhëroi policin të kontrollonte brenda kasolles. Operativi i zonës e zuri nga jaka dhe i shkuli stemën.
– Guxon dhe e vë në jakë. Armik! Dorëzoje armën!
– Nuk kam armë! – iu drodhën duart. Shtrëngoi grushtet.
– Ore, do të plas brenda dhe e dorëzon mirë pasandaj! – dhe ngriti dorën ta godiste.
Plaku e njohu. Nata e errët i kishte mbuluar fytyrën, por jo zërin. Ishte ai. Horri. Filluan t’i kërcisnin dhëmbët.
– Guxove të kërcënoje punonjësin e rendit mbrëmë! Plehër! Kujtove se ta fshehu pistoletën Hëna… e Re…
E goditi në ballë, me forcë, me çelësat që mbante në dorë. I moshuari fshiu gjakun. Gishtat iu skuqën.
– Vëlla, e derdhe kot…! – i shpërtheu nga kraharori.
