I përktheu nga origjinali: Klara Kodra
IA MERRTE FLLADI
Ia merrte flladi flokët si flori
Dhe ia mbështillte me të ëmbla nyje.
E hirshmja dritë në ata sy si yje
Shkëlqente; dritë që u zbeh tani.
Ngjyra e fytyrës shprehte dhëmshuri
A ish ashtu a më ngjante mua vallë? –
Po krimbi i dashurisë zemrën e gjallë
Ma breu e u ndeza flakë për çudi.
S’ish prej njeriu ecja e saj e rrallë,
Po prej engjëlli; e fjalët plot ëmbëlsi
Kumbonin sikur s’ishin zë njerëzor.
Frymë qiellore qe ajo; diell i gjallë
Kur e pashë dikur; në s’është tani,
Ndonëse i zbutur, prapë shpon harku mizor.
MË VJEN NDËRMEND
Më vjen ndërmend, madje kurrë s’është larguar
Ajo që as Leteja* zemrës s’ma ka ndarë,
Si e pashë në vrullin e rinisë së parë,
Kur zemra e saj me zjarr pat flakëruar.
E shoh përballë, të përvujtë e të menduar,
Fisnike e me një bukuri të rrallë
Aq sa thërras: “Ajo është! Është gjallë!”
Dhe të ëmblën fjalë ia lyp për të dëgjuar.
Herë përgjigjet, herë nuk bën zë.
Si njeri që gabon dhe e kap të vërtetën,
I them vetes sime: “E ke gabim.
Më njëmijë e treqind e dyzetetetë
Më gjashtë të prillit, natën, n’orën një,
Ai shpirt i lumtur iku fluturim”.
*Lumi i harresës në mitologjinë greke.
