Dëshira të thjeshta
Sot i kisha dashtë gishtat e tu me më shkrue histori në lkurë
e kisha dashtë puthje në shpindë
me më marrë para duersh,
me më thanë të vërtetat ma të mëdha
o ma të mëdhatë gënjeshtra.
Me më thanë për shembull
që jam grueja ma e bukur e botës
që më do shumë,
gjana si këto,
aq të thjeshta,
aq të përsëritshme.
Që me më rrethue ftyrën
e me më ndejtë tue më pa sytë,
sikur jeta jote të varej prej buzëqeshjes së të mive
tue ngatërrue të gjitha pulëbardhat në shkumë.
Due gjana, si me ecë në trupin tim
udhë e pyllëzume dhe kundërmuese
me qenë ti shiu i parë i dimnit
me të lanë me ra kadalë,
e ma pas në breshën.
Gjana due, si nji vorbull të madhe ambëlsie
tue u zhdukë
nji zhurmë e nji kërmilli,
nji akuarium me peshq në gojë.
Diçka të tillë,
të njomë e lakuriqe
si nji lule në prag të dhanies së dritës parë
të agimit
ose thjesht nji farë, nji pemë
pak barë
nji përkdhelje që të më bâjë me harrue
kalimin e kohës
luftën
rreziqet e vdekjes.
Dashni frutash
Më le me shpërnda
molla në seksin tand
nektar mangoje
mish luleshtrydhesh;
Trupi yt janë të gjitha frutat.
Të përqafoj dhe reshin mandarinat;
të puthi dhe i gjithë rrushi bjen
vêna e fshehun e zemrës së tyne
në gojën time.
Gjuha ime ndien në krahët e tu
langun e amël të portokalleve
e në këmbët e tua shega
fsheh farat e saj joshëse.
Më le me korrë frutet e ujit
që djersitin në poret e tua:
burri im prej limonash e pjeshkësh,
më jep me pi në burime pjeshkësh e bananesh
në tufa qershish.
Trupi yt asht parajsa e humbun
prej të cilit kurrnjiherë asnji Zot
nuk ka me më dëbue.
Sigurisht që nuk jemi nji ceremoni mortore
Sigurisht që nuk jemi nji ceremoni mortore,
pavarësisht krejt lotëve të gëlltitun
jemi me gëzimin e ndërtimit të së resë
dhe i gëzohemi ditës, natës
madje edhe lodhjes
e mbledhim buzëgaze lart në erë.
Përdorim të drejtën me u gëzue,
që e kem’ gjetë dashninë
në tokën e largët
e ndihemi me fat
që kena gjetë shoqënues
për me nda bukën, dhimbjen e shtratin.
Ani pse kena le për me qenë të lumtun,
shihemi të rrethuem prej trishtimit e vanitetit,
prej vdekjesh e strofkullash të detyruem.
Tue ikë si të përndjekun
shohim si na lindin rrudhat në ballë
e bahemi seriozë,
por gjithmonë e përgjithmonë
na përndjek buzëqeshja
e mbërthyeme edhe për thembrash
e dimë me dhanë nji të qeshun të mirë
e me qenë të lumtun në natën ma të thellë e ma të mbyllun
Sepse jena të ndërtuem nga nji shpresë e madhe,
nga nji optimizëm i madh që na mban të mbërrimë
e endemi tue mbajtë fitoren për qafe
tue andrrue tringëllimën e saj për çdo herë ma tingulluese
dhe e dimë se asgja nuk ka me ndodhë që me na ndalë
sepse jemi fara
e dhoma e nji buzëqeshjeje intime
që ka me shpërthye
tash shpejt
në ftyrat
e të gjithëve.
Si nji mace me gojë nalt
Të due si mace me gojë nalt,
si e shtrime me barkun nalt të due,
tue mjaullitë përtej shikimit tand,
të kësaj dashnie – kafaz
i dhunshëm,
të mbushun me shkelmitje
si nji natë me hanë
e dy maca të dashunueme
që diskutojnë dashninë e tyne në çati,
tue u dashtë me britma e të qame,
me mallkime, lot e buzëqeshje
(nga ato që e bajnë trupin me u dridhë prej lumnisë)
Të due si mace e shtrime me bark nalt
e mbrohem prej ikjes,
për me e lanë këtë grindje
prej ngushticash e natësh pa folë me njani – tjetrin,
kët’ dashni që m’i merr mendët,
që më bushë me polen
të fertilitetit
dhe më endet tan ditën në shpindë
tue më ba me u tundue.
Nuk kam me ikë, nuk due me ikë, me të lanë,
të lypi e strukune
tue gërrhitë,
të lypi tue dale prej divanit,
tue luejtë mbi shtratin tand,
tue ta kalue bishtin nëpër sy,
të lypi tue u shtri në dysheme
tue i vendosë syzet për me lexue
libra për edukimin shtëpiak
e jo me u endë e trullosun po me ditë me e menaxhue shpinë,
me e shtrue ushqimin,
me i rregullue dhomat,
me të dashtë pa pluhun e rrumujë,
me të dashtë n mënyrë të organizume,
me i vendosë rregulla këtij trazimi
të revolucionit e punës e dashnisë
me kohë e pakohë,
natën, në mëngjes,
në banjo,
tue u qeshë si mace të qeta,
tue u lëpi për ftyre si mace të plakuna e të lodhuna
në kambët e divanit pasi kem’ lexue gazetën.
Të due si mace falenderuese,
e shëndoshun prej llastimit,
të due si mace e dobët
ndjekëse e qaramane,
të due si mace, dashnia ime,
si mace, Gioconda,
si grue,
të due.
Të braktisun
Prekim natën me duer
tue e kullue errsinën mes gishtash,
tue e ledhatue si lëkurën e nji lope të zezë.
Jemi braktisë prej të pa dashtunit,
prej zhgënjimit të jetuemit tue koleksionue orë në boshësi,
në ditët që lihen me kalue e prapë përsëriten,
të parëndësishme,
pa shenja, as diell, as shpërthime shkëlqimtare të qartësisë.
Jemi braktisë dhimbshmërisht prej vetmisë,
tue ndie nevojën e dashnisë për nën thonj,
nji vrimë pincash shpuese në gjoks,
kujtimi dhe zhurma si brenda nji krymbi
që ka jetue tashma tepër në nji akuarium qyteti
e prapë mban në vete zërin e detit në labirintin e guaskës së tij.
Si me e rikapë kohën?
Me ia rivendosë trupin e fortë të dëshirës dhe ankthit,
me e ba me u rikthye të friksueme
për vendimin tonë të pathyeshëm?
Por…kush e di a kemi me mujtë me e rikapë momentin
që kemi humbë.
Askush nuk mundet me e parashikue të kalumen
kur tashma ndoshta nuk jemi ma të njejtit,
kur tashma ndoshta kemi harrue
emrin e rrugës
ku
ndonjiherë
kemi mujtë
me u takue.
Përktheu Manjola Brahaj
