ANJA!
Anja, kërkojmë veten tonë
Nën luhatjet e egos së besimit
Çapitjet e hapave tuaja i preku syri
Kurrë nuk i ndieu shpirti.
Anja, në rininë tënde shumë herë e uritur.
Trupat përqafohen, ftohen, lekura që puthitet, shkërmoqet…
Asgjë e re si vetë Cikli i Krebsit.
Frymënxjerrja e rënduar
sytë flasin më shumë se duhet dhe fjalët heshtin
një dite si vetë frymëmarrja jonë.
Përqafimet tona valviten me erën
përdridhen, trembin qerpikun
fryma jote shpirtit i jep frymë
qiellin e ngushton…
lotët sikur i bien me grusht tokës.
Muskujt tendosen, rinia ikën
Eshtrat lëshojnë zë krisme
Eh… bota sa herët paska fjetur.
Në kabare, Anja qëndron
Me vellon e reve të bardha vallëzon
Shpirti mban aromë limoni, vetminë tënde
Buzët ndizen, të gjitha digjen zjarr!
Eh… bota sa herët kishte rënë për t’fjetur
Tinguj fjalësh, krim dhe ndërshkim.
Anja, në qiellin blu vetëm lutje përpëliten.
Të guximshmit janë fitues të puthjeve hajdute
vetëm frikacakët bëjnë luftë.
Të gjithë në qiell t’zhveshur jemi
Në sytë e tu, Anja, çdo gjë është art.
Anja, Itaka rënkon përherë.
Dashuritë bien me natën e errët
Nesër me të tjera ëndrra ato zgjohen
Në kabare muzika dëgjohet…
Shpirtin e zjarrtë vetëm unë ta njoha
Në sytë e tu, çdo gjë është art.
Të gjithë në qiell t’zhveshur jemi
Anja, në qiellin blu vetëm lutje përpëliten.
NË SYTË E ETJES
Do ta ruaj aromën e hijes tënde
Derisa, andrra jote lundron bri meje
Derisa ti të kthehesh, i lodhur e i mërzitur
Në sytë e mendjes më shfaqesh
Gjerdan shpirti dhe margaritar n’buzën e etur.
Përtej perdes t’mistertë
Enigmë e madhe shpirti i njeriut
Kjo sagë e zjarrte e zhurmshme brenda nesh
Si kandil drite na e mban frymën.
“Një dashuri me puthje ere”
M’i trazon pareshtur dallgët, shpupurit fjalët
Më sytë e etjes të kërkoj, në natën e errët,lundroj bri teje
Në fund të fundit ti mbete feniks
I një dashurie me një puthje ere…
Një ditë, ndoshta ndonjëherë
Andrra jote do lundroj bri meje
Ndoshta, në atë ditë
Përqafohemi në sytë e etjes…!
BOHEME
T’i mbledh shikimet si rreze mëngjesi
T’i bëj kurorë fjalësh
Fjalët metastazë dhimbjesh
Puqen në qiellin e trishtë si vetë vdekja.
Ikin larg me erën…
Zogjtë e strukur
Përqafojnë muret e shpirtit
Sytë marrin një copë Itakë
Fluturojnë larg me valët
Për inat shpirti bëhet rreze dëlirë
Retë mblidhen në nyjen e fytit
Trishtimi, boheme në dy sytë e ballit
Itaka vetëm mua më përket…
Nuk vdes nga trishtimi, asnjëherë nuk vdes.
Mbetesh gjallë në sytë e Itakës!
Boheme në dy sytë e ballit.
LIND…
Dielli lind përsëri
Lind
Lind
Lind
Për mua
Për ty
Për secilin.
Ka kohë dielli
Ka vdekë në sytë e zi
Dielli lind
Unë vdes
çdo ditë
Në sytë e zi…
