trokitja e vjeshtës…
gjethet mundohen në fijen e ekuilibrit të lartësisë
të zbresësh në tokën e njerëzve s’është gjithmonë gjëbukur
një botë brenda poezisë sime
dëgjon trokëllimën zëmekur të vjeshtës
që grimohet qetësisht pas derës së stinëve
një zezonë mbulon qytetin
prej qiellit një zezonë urtake
akrobatët edhe më lart ngjiten
në telin besëlëkundur të ekuilibrit dhe
gjethet më bëhen se i ngjajnë akrobatëve
një aromë dehëse mbulon qytetin
prej poezisë një aromë delikate si
portreti i femrës vjeshtake që grimohet pas portave të qiellit
cogitatio…
retë janë ngjizur prej syve të tu
ashtu krejt të bardha
të hijshme
si një dëborë e re e destinuar të plaket
në ballin e një mali
shpirti yt – dhe vë këtu dorën në zjarr –
nga poezia është krijuar
duke parë sytë – rima –
dhe – vargje të shkujdesura –
dhimbja është tek unë – tek poetët –
është tek këto vargje të shkarravitura mbrëmjes
hëna sonte s’honeps fatin e poetëve
ajo bardhëllon krej si ty dhe
që nga toka që mbahet në këmbë me ajër të karbonizuar
unë zgjas duart të ledhatoj mollëzat e saj si tuat
për poetët ka gjithnjë stinë të dhembjes
nuk kam bërë kurrgjë për poezinë…
kthej sytë nga vetja kthej sytë nga eca
hijen time e shoh të më ndjekë nga pas
e shoh të qëndrojë pranë sikur të isha unë vetja ime
kthej sytë nga kjo rrugë ku eca dhe dëgjohet nëpër humbje
zëri i mekur i një puthje të fshehur
në cepat e dy buzëve të asaj vajze me flokë të arta
dhe unë sërish kthej sytë nga vetja sytë nga eca
të mund të gjej ndoshta veten apo hijen time
nëpër udhët me puthje të fshehta
por sytë s’më shohin në errësirë dhe një palë hapa
janë xhindosur pas meje kanë shtënë në dorë hijen time
dhe trupi e shpirti – peng i natës –
asgjë s’bëra në jetë për të – e njoha që qe poezia –
por veten e ndiej në faj që sa veten nuk e desha
edhe pak më shumë ndoshta sërish pak nuk do të qe
dhe ecën para meje poezia ecën në rrugën poetike
dhe pas saj hija ime dhe unë përdore me shpirtin
që rend pas saj si lypsar ndaj kotheres së mjerimit
kthej sytë nga vetja sytë nga eca
hijen time të më ndjekë nga pas e shoh
dhe një univers i largët që dot s’e desha edhe më
të jetosh…
dhe tani përtype edhe të kthyerën e fundit
të kafesë së mëngjesit
dita dhe radha për të jetuar do të nisë sërish
në dhomë do të nderen të gjitha ëndrrat
e asaj mesnate prej shpirtrash
do të fshihen puthjet dhe mendimet e paragjumit
afshi i zjarrtë i shtratit do të vijë të ulet në buzët e tua
në dy gjinjtë e tu në femëroren tënde mrekullore
sepse edhe për të gjitha këto do të nisë jeta sërish
zgjohu edhe ti bir dhe ti bijë që jo pak herë
më bëheni të gjallë edhe tani që nuk jeni
edhe ju gatituni të fortë për të jetuar
për të kapërcyer diellin e fortë që sytë e vegjël
në mëngjes jua pushton me shpresën e tij
zgjohuni pra të bëheni shpëtimtarët e vetes
edhe ti poet zgjohu nga nata e gjumit me flatra poezie
s’do të mund të lumturohesh vetëm nga rimat
që përpëliten midis gishtërinjve të tu
bota diçka krejt tjetër kërkon sot
njeriun
por mesa duket koha e njerëzve është rrëmbyer nga jonjerëzit
gjithsesi me shpresën e të jetuarit zgjohu dhe ti njeri
sepse koha do të kërkojë gjithnjë njerëzit e saj
antitezë…
stacion i boshatisur
lotët në dysheme të ftohta zbresin
mbërritën udhëtarët që në mëngjes qenë nisur
unë të shoh në sy dhe fjala “mirupafshim”
më del si një trup i gjymtuar
ndërsa ti
lamtumirën jep pa zë të mekur
stacion i boshatisur
udhëtarë të mbetur
variacion për një vdekje…
jo pak herë edhe qiejt kanë etje
që farë e mbjellë
në udhët e njerëzve ngjason
një etje krejt e pakuptimtë
për të njomur buzët e tyre
me buzët e femrës sime
një etje krejt e pakuptimtë
për të mbushur shpirtin me të gjallët
ardhjes dhe ikjes tënde…
ndodh të jem unë ai që fle apo vështrimi yt
ai që më përhumb
ndërsa shfaqesh në një buzë mbrëmje
në një ballaballë bukurie mes teje dhe yjesh
ardhja dhe ikja jote është sa një botë
që mban brenda vetes miliona poetë
të cilët frymëzimin e tyre
mund ta flijonin për të thurur kush e kush
më të bukurin varg për ty
s’mund të ketë kthim pas nëse je poet
prej dhimbjes ke lindur dhe prej dhimbjes së fjalës
do të të duhet të mbyllësh jetën
e ndonëse e ëndërrt
unë ende nuk e di se kur ndodh
të vish apo të largohesh ti
që në një qiell pa rè si balerina
më bëhesh një kalorës hapshpejtë
që nxiton në dyert e parajsës të mbyllë një poezi
sepse në tokë s’ka jetë për vargje dhe rima
ajmè tashmë ti ndoshta do të kesh ikur
ose në hijen time apo pas trupit tim je avitur
duke bërë dashuri
ndonëse për poetët s’ka kthim pas
të mjerët do të endin si penelopa
vargje me rima për ty
bardh e zi…
kjo zonjë nën pushtetin e hijes
mbulon hiret e saj me kollën e pabindur të vjeshtës
dhe ecën duke ftohur mendimet në udhë
me rregullin e kalimtarëve
kjo zonjë nën pushtetin e hijes
ngjiz vjeshtën edhe brenda shpirtit
stinë të bukurisë së saj
mendimet e shiut…
gjallon ky shì si një grusht notash në një harmonikë
të vjetëruar diku nga mosha e dhimbjes së kujtimeve
një shpirt vetëtime përshkon fund e krye
qelqin e fortë që ftohet midis duarve të mia
dhe shpirtin zgjoj me fortësinë e athëtisë brenda saj
qiell i plagosur qytet i qullur
rè të ftohura nga drejtimi i pabindur i erës
dhe një orë që sillet rreth hënës së përmbytur nga lotët
ti ndoshta grimon e strukur erotikën e kësaj mbrëmje
ashtu lëkurëlëmuar
me një hënë veçmas për ty mbi krye
bëhesh e ëndërrt nga metamorfoza e pafjalë
e një shpirti që ngjizet evë dhe frymon shenjtërìnë
e maria magdalenës
në hijen e tij poeti ëndërron vdekjen nën hijen tënde
agun e vjeshtës duke thurur…
nuk di nëse me rreshtat e mi kam thurur poezi
apo kam shkarravitur këngë pakuptimësie
në shpirtrat e maleve prej
letrash të bardha a të zverdhura nga mosha e drurëve
di se agun e vjeshtës ende e pres si moshën e poetit
që shkundet prej erës së parë të vjeshtës
