Cikël me poezi
Përktheu Roland Gjoza
DHE PASTAJ BËNI DASHURI
Dhe pastaj bëni dashuri.
Jo seks, vetëm dashuri.
Me këtë dua të them puthje të ngadalta në gojë
në qafë, në gjoks, në shpinë,
kafshoni buzët, kryqëzoni duart.
shihuni sy më sy.
E kam fjalën për përqafime kaq intime
sa të shndërroheni në një trup të vetëm,
trupa që ngjishen dhe shpirtra që shtypen me ndjesi fërgëlluese,
përkëdhelje me çjerrje e gërvishtje, rroba që flaken së bashku me frikën
puthje si shenja ngazëllyese
mbi mizerjen e jetës,
që deri ato çaste ishin të gabuara.
E kam fjalën për gishtërinjtë që shtypen në mish, duke krijuar yje,
duke thithur aroma, zemra që rrahin në të njejtën kohë
psherëtima që fluturojnë me të njëjtin ritëm,
dhe buzëqeshjet,
të sinqerta më në fund, pas një kohe kur s’ishin të sinqerta.
Po, bëni dashuri dhe mos u turpëroni
sepse dashuria është art dhe ju jeni kryevepra.
ATA SI UNË
Ata si unë japin ëndrra, edhe pse çmimi është shpërfillja
Ata si unë dhurojnë shpirtin sepse shpirti fillikat është një pikë ujë në shkretëtirë
Ata si unë të mbajnë dorën dhe të ndihmojnë të ngrihesh
ndërkohë që vetë rrezikojnë të bien
Ata si unë shikojnë përpara
edhe pse zemra ka mbetur disa hapa mbrapa
Ata si unë kërkojnë rrugën për të mbijetuar dhe kur e gjejnë atë
përpiqen t’ua mesojnë atyre që kanë rënë
Ata si unë kur bien në dashuri duhen përgjithmonë
edhe kur ndalojnë së dashuruari kjo ndodh sepse
pjesë të vogla të qenies së tyre dergjen të pafuqishme në duart e jetës
Ata si unë kanë një ëndërr
t’ju duan ashtu siç jeni
dhe jo pse dikush ju do ndryshe
Ata si unë udhëtojnë nëpër botë në kërkim të atyre vlerave
Që në kohën tonë
kanë dhënë shpirt në udhën ku shkojnë shpirtrat
Ata si unë e pelqejnë ndryshimin
por në një mënyrë të tillë që të lindin përsëri
Ata si unë ulërijnë në heshtje
sepse zërin e tyre nuk duhet ta dëshmojnë lotët
Ata si unë janë qenie delikate që mund t’u thyet zemra shpejt
dhe mund t’ju lënë të largoheni pa kërkuar kurrfarë shpjegimi
Ata si unë japin dashuri të madhe, por si përgjigje
nuk marrin veçse thërrime
Ata si unë ushqehen me pak gjëra
që për fat të keq arrijnë gjer te mbijetesa
Ata si unë kalojnë pa bërë kurrfarë pershtypjeje
por janë të vetmit që të duan vërtet
Ata si unë janë qenie të tilla, që në vjeshtën e jetës suaj
mund t’ju bëjnë të pendoheni për gjithçka që mund t’ju jepnin
dhe ju nuk i deshët
MANTELI
Një mantel qëndroi kaq kohë në shtëpinë tonë
ishte prej leshi të mirë
fin, i krehur imët
një mantel i veshur shumë herë
për raste, një mijë herë i kthyer nga brenda
nuk i ndahej fytyra e babait
fytyra e tij e brengosur apo e gëzuar
varur në një grep apo në një varëse në dollap
mori duhmë prej ronitjes;
përmes atij manteli të vjetër
mësova sekretet e babait
për ta ruajtur këtë jetë, në hije
NATË, NË QOFTË SE TI NUK VJEN SHPEJT
për E.C
Natë, në qoftë se ti nuk vjen shpejt
s’ke kohë për të mbuluar ëndrrën
sytë e mi janë fanarë dhe ti
fryma që i vesh me avull
ti fle në zemrën e grave
oh, i vogli asfodel!
po aq shpejt sa gishtërinjtë
kanë për të gërvishtur cipën e akullit
ti do të kthehesh- me një buqetë me lule
të më bësh të lumtur
i etur filxhani yt prej fildishi
të etur testikujt e tu prej epshit
dhe gjishtërinjtë e mbushur me kumbulla
lulëzojnë në parfume të pafundme
KOHA E TANISHME
Unë shpesh përsëris në heshtje
se ju duhet të më kujtoni
edhe pak ditë para se të shkoj përfundimisht.
Ajo që është e shkuar
nuk ekziston më.
E shkuara është burg
I kujtesës
me merr gjithë energjinë e të tanishmes,
e shkuara është tym
i atyre që s’kanë jetuar.
Ajo që kam parë tani
shpejt nuk do të thotë më asgjë.
E shkuara dhe e ardhmja
nuk janë realitete, por vetëm iluzione kalimtare.
Dua të jem e lirë nga koha
të jetoj të tanishmen, sepse kohë tjetër s’ka
veç ky çast mahnitës!
MARTESË ROMANE
Ja, kjo do të jetë shtëpia jonë e re,
jam sot këtu për ta parë;
po ti kush je, o sarhosh i seksit dhe i pijes?
Ti kush je?
ta di prirjen, që ti e fsheh
dhe atë pamje të pamëshirshme.
Shpirtin tim ngulmon të rrëmosh
( jo të më njohësh, as të më ndihmosh
por që të nxjerrësh të fshehtat më intime
dhe të kenaqësh instinktet primitive.
Ti do që të më pushtosh trup e shpirt
me mënyrat e tua të maskuara;
të gjakosësh mishin tim me dhëmbë
të sundosh mbi zjarrin e pasioneve të mia
për të mbytur ndjenjën e vërtetë.
Si një shkëmb që ndan lumin
vërshimin e tij të pandalshëm
në mënyrën më mizore, do të më flakësh mua
në krahët e një delte, plot dhembje
POETËT PUNOJNË NATËN
Poetët punojnë natën
kur koha nuk i nxit të shpejtojnë
dhe zhurma e turmës ka vdekur
dhe ora s’të linçon me tik- tak.
Poetët punojnë në errësirë
si skifterët apo bilbilat e natës
që këndojnë me aq ëmbëlsi
sikur kanë frikë mos lëndojnë perëndinë.
Por poetët, në heshtjen e tyre
bëjnë zhurmë më të madhe
se një kupolë e artë me yje
E ÇMENDUR, E ÇMENDUR, E ÇMENDUR
NGA DASHURIA PËR TY
Të pres dhe çdo ditë
vdes pak e nga pak
ta kam harruar fytyrën.
Më pyesin nëse brenga ime
është më e madhe se mungesa jote;
jo, është diçka më tepër;
një shenjë e sigurtë e vdekjes
nuk mund ta bëj dhuratë
KAM GJETUR MREKULLITË TEK TI
Kam gjetur mrekullitë tek ti
mrekullitë e një dashurie krejt të re
që më ra papritur si një predhë
dhe ndieva kundërmimin e detit
në një plazh të zakonshëm, te zbrazët,
dhe humba në dashuri si në stuhi
po zemrën e kisha fare të qetë
e donte një iluzion, e shkreta
KJO ZEMRA IME
***
Nuk dua para
dua vetëm ndjenja
të mbushura me fjalë,
fjalë të zgjedhura me mënçuri
nga lule që iu thonë mendime
nga trëndafila që iu thonë prani
nga ëndrra që jetojnë në pemë
nga këngë që i bëjnë statujat të vallëzojnë
nga yje që iu mërmërisin dashnorëve në vesh
dua poezinë
magjinë që heq peshën e rëndë të fjalëve
që trand me emocion dhe ngjyra dalldisëse
***
Dashuri, mos më dëno për fatin tim
mbaji hapur për mua të katër stinët
lermë të bie
e madhe dhe e ngrohtë
të mos më zërë gjumi duke ngarë makinën
jepu një fre të gjitha dëshirave
të fle në jastëk të ëmbël
ku zgjohen ambicie të vogla
të dashurisë dhe te pasioneve universale
merrmë gjithçka, por mos më plagos!
***
Nuk mund të shkruaj në këtë çast, nuk mund
të shkruaj për lulet, sepse
e tëra jam kthyer në lule
e tëra jam mbushur me limfë dhe kërcej
***
Nuk mund t’i rezistosh dashurisë
sepse duart duan të pushtojnë bukurinë
jo të presin të hutuara vite të tërë në heshtje
sepse dashuria është të jetosh dymijë ëndrra
gjer te puthja sublime
MË MIRË TË ISHA ZOG
Për mua më mirë të isha zog
me bark të bardhë e pupla të ngrohta
por dikush do t’ma priste fytin
nuk di përse, ndoshta pa shkak
vetëm sa për të qeshur, ha, ha…
Për mua më mirë të isha albatros
të fluturoja mbi dete e oqeane
por dikush do t’m’i priste krahët
pa kërkuar falje, ashtu më kot
po edhe e shtrirë përtokë, në agoni
unë do të këndoja për ju
këngët e mia të dashurisë
FLUTURA TË LIRA
Oh, gra të varfëra dhe të vetmuara
të dhunuara nga ata
që nuk ju njohën.
Gra me duar
në foshnjëri.
Sekrete të ëmbla
dashurish mbani mend
me të cilat
babëzia juaj natyrale
nuk do të ngopej kurrë.
Do të hani dhe pluhur
do të përpiqeni të çmendeni
por nuk do t’ia arrini,
do ruani fillin e arsyes
që do t’ju ndajë
më dysh.
Nga këto thellësi
plagësh
do të çliroheni
flutura të lira.
