1.
Lërini lojërat e fjalëve!
Nuk jemi duke ditur çka po bëjmë.
Njeriu tani është robot i dirigjuar me telekomandë.
Unë nga koha e kaluar gjeta kohë të vazhdoj.
Është vonë për të besuar.
– Merre, ndize një cigare. Ulu. Prit. – koha, plagë dinake më tha. – Mos shko më larg. Kurrë nuk ka pasur më shumë maskara:
Për të qeshur.
Për të qarë.
Pritmëni!
Mos shkoni pa mua!…
Nga heshtja kemi mësuar shumëçka…
Gati e pabesueshme.
Nga mjegulla dhe legjendat gjithmonë më është dukur se po notoj mbi valët e ujërave të panjohura.
Kur vjen një valë tjetër, për hesapet e një kohe tjetër, edhe unë e qes një maskë.
Fillimet tona janë të largëta.
Koha e përshtatshme ka një lidhje planetare.
Njeriu ndoqi të veten.
Zoti nuk gjeti përgjigje.
Si do të veprojmë?
A ka histori?
Zemër…
Nuk e di.
Njeriu a mund të jetojë pa zemër…
2.
Kush po pret.
Kush po pyet!
Për nesër s’ka Zot!
Bukuroshja e Fjetur është zgjuar pas tre mijë vjetëve.
Kjo legjendë ndoshta është edhe fati ynë.
Për hesapet e fatit, këto fillime shkojnë nga jeta deri te përtej jeta…
Unë dhe Ai që doja të isha, sa herë kam dashur t’i numëroj e t’i kujtoj vitet e kam harruar kohën me të cilën po jetoj.
Kjo histori nuk shkon më larg…
Është vetëm një e kaluar.
Seriozisht më shqetëson.
Ne, shqiptarët e pesë shqiptarhaneve “jemi vend i vogël, tepër i vogël edhe për ta gjetur në çdo hartë”.
Shikojeni diellin.
Duhet të më besoni.
Kur djalli e luan lojën, njeriu ndalet.
Qanë nga gëzimi…
3.
Përkuljes para zjarrit sot pakkush i beson.
Si më erdhi kjo ide e lashtë pagane nuk e di!…
Me vetminë e njeriut kam filluar të mësohem.
Jeta ka shumë të panjohura.
Pakkush e di.
Njeriu i ditëve tona e hoqi qafe besimin. Shpesh largohet edhe nga mendimet e veta.
Një ëndërrues më pyeti:
– A keni çka të mbani mend?
– Nuk jam ai i atyre viteve kur i besoja njeriut. Tani jam në kohën e provokimeve. Kush e kupton e kupton, – i thashë.
Ai para se të largohet më tha:
– Lufta e pas lufta kanë shumë pazarxhinj. Edhe kur jemi më të fortë se guri nga uria e nga lakmia e tradhtojmë edhe Atdheun. A e di a nuk e di: paraja na pëlqen. Ajo na i ngatërron mendimet dhe kërkesat. Mua edhe tani po më kujtohet ajo ditë kur dikush dikujt i tha: “Merri paratë e shko e vraje Hasan Prishtinën!” Kush e tha: përgjigjja mbeti si krah i thyer.
Në përrallën për të jetuar.
4.
Nuk e kam të lehtë për ta kuptuar.
Krejt çka kërkon njeriu nuk e ka as deti…
Kam parë luftëra.
Por nuk po shoh njerëz.
Pas çdo çmendurie kend ta presim.
Një frikë e zezë, një trishtim i zi po më shqetëson.
Kjo frikë nuk është kaluese.
Ndoshta as unë nuk jam ai që isha.
Nuk e di sa jemi duke e kuptuar njëri-tjetrin.
Godoja i Beketit ka vdekur.
Humbjen kemi filluar ta kuptojmë.
Te guri kilometrik i Rrugës së Kombit u ndalëm për t’i dorëzuar armët.
Njerëzve të dëshpëruar, ky realitet u erdhi si poshtërim.
Jeta edhe si poshtërim më i madh.
Për ta kursyer fillimin, kurrë s’e kam menduar se njeriu mund ta mbyllë ciklin e jetës me fajin e vet.
Kur era fryn e fryn, gjatë kësaj kthese edhe humbjen kam filluar ta kuptoj.
Duke harruar se çdo gjë fillon me hapin e parë.
Në anën tjetër të kufirit, ku diplomacia politike, përdoret për interesa personale, trishtimin po e lëmë për nesër.
Qetësohuni!
Patriotët sojlinj i dinë rregullat.
Ylli më i bukur është i padukshëm.
5.
Kur të gjithë flasin kot flasin.
Sidoqoftë e kurdoqoftë, për mitin e njeriut do të kërkojmë kohë shtesë.
Për të harruar historinë e shkruar e kam një sekret.
Kur vetja më duket lum, nisem për në hënë.
Vetes i kam premtuar dhe duhet të shkoj.
Po jo si i çmendur dhe jo për të qëndruar atje.
Të ulemi të pushojmë e ta pimë nga një gotë konjak “Skenderbeg” e pastaj të dalim me shëtit vetëm.
Nga dielli dritën e kemi falas.
Kur presim më shumë se pak asnjë ëndërr nuk na del ashtu siç e shohim.
Për vjedhjen e thesarit duhet ta pysim veten.
Tani nuk e kam asnjë pyetje, asnjë përgjigjje.
Jeta na shkon duke ecur mbrapsht.
Për ëndrrat e kësaj bote, nga jeta e përtej jetës, zemër zgjohu.
Mendova se ishte mirë, si është e mundur.
Më fal për dje, edhe në kushtet më të mira jetësore nuk ka më rregulla për mirësjelljet njerëzore.
6.
Kur vjen një kohë e shkon një kohë.
Nuk e di pse kthehem e shkoj deri te koha që besohej në shumë zotëra.
Deri te koha e Zeusit, që ka qenë kurvar i madh!…
Prandaj sot kemi shumë kopila pa babë.
Mos më keqkuptoni.
Nuk është as jetë, as vdekje.
E piu e zeza!
Duke vuajtur në vetmi historia nuk përsëritet.
As që duhet të përsëritet.
Edhe pse duhet të jetë njësoj, nuk e kuptojnë.
Për të gjitha këto humbje askush nuk e thotë të vërtetën.
Histori, më shumë se histori.
Jo pse patëm fat dhe jo pse kërkojmë diçka që nuk e dimë.
Legjenda vazhdon.
Edhe pse mund të jetë më mirë. Harrojeni historinë.
Kaq kot jetojmë…
7.
A e dini a nuk e dini, shkëlqimi i parasë shumëkujt ia verboi sytë.
Në një tjetër kohë, me një tjetër frymë mbeta pa mend e pa frymë.
Për të qenë më afër fushëpamjeve të mia, mendoj se jeta ka shumë lumturi dhe shumë ndryshime.
As unë nuk e kam të lehtë për ta kuptuar.
Tani nuk kemi asgjë të paharruar.
Si do të vazhdohet nuk e di.
Ku ta gjej e ku ta shikoj të vërtetën, pritja më thotë: Mos qaj!
Kemi ndryshuar.
Edhe shikimin, edhe kërkesat i kemi të ndryshuara.
Thjesht, nuk jemi të lumtur.
Edhe pse i kemi të gjitha për një jetë…
Përpara a ka qenë më vështirë, ka qenë.
A ka qenë më mirë, ka qenë.
Besonim njëri në tjetrin.
Thjesht: kishim me kë të flasim.
Me kë të bisedojmë.
Tani nuk e di as vetë për çka vuajmë.
Dhimbjet dhe urrejtjet i kemi të njëjta.
8.
Lëreni mirësjelljen!
Mirësjellja nuk është për ditët e kohës së tashme.
Të shkruhet se je budalla.
Duhet të ikim shpejt.
Duhet të jemi në kohë.
Tani e shikoj veten.
Më vjen keq.
Asnjë njeri që e njoh. Dhe, prapë shikoj.
– Zotëria juaj ku e ke hallin?- më pyeti një prostitutë. – Çka po kërkon? Pse erdha unë?! A të shkojmë në një funeral?
– Kush ka vdekur?
– Ka vdekur kush ka vdekur. Vështirë është për një fillim. Kush është viktimë?
Kjo pyetje pret dhe harron se çka pret.
Një kohë e harruar që tani më erdhi më tha:
“Dëshpërimi i pakuptueshëm të gjithëve po na bie në sy! Si realitet e kemi shumë të vështirë ta pranojmë”.
9.
Patriotët tanë mashtrues nuk pushojnë.
Flasin.
Premtojnë.
E, në anën tjetër vazhdojnë rrugën vetëm për interesat e tyre personale.
Me vite e vite thesarit kombëtar ia kanë lodruar nënën.
Për rolin e historisë, mbijetesa është në krizë.
Na duhet prapë të mësojmë nga historia e pashkruar.
Nga miku dhe armiku, vonesa po na kushton.
Dëshpërimi po na çon në shkretëtirë.
Për ta parë Hënën e shkretëtirës.
Në shkretëtirë Hëna shihet si mbretëreshë.
Vazhdon rrugën.
Shkon e prapë kthehet.
Në shkretëtirë çdo gjë është më e madhe se realiteti.
Shfrytëzojeni këtë fat.
Patriotët hileqar nuk kanë turp.
Nuk kanë as fytyrë, sepse nuk janë kurrkushi.
Me famën e tyre të rrejshme na është acaruar jeta.
Në këtë pike, vizë, pikë, ka shumëçka të çuditshme.
Helmuese.
Në të dyja anët humbje e tmerrshme.
